اعضای بدن انسان که در موزه نمایش داده می گردد

به گزارش جعبه مهر، خبرنگاران- ترجمه از الهام مظفری: ما به موزه می رویم تا اشیای تاریخی، فرهنگی و علمی که برایمان جالب هستند را ببینیم. یا چیز هایی که کنجکاوی ما را برمی انگیزند. چیز هایی مثل اعضای واقعی بدن انسان. موزه هایی وجود دارند که واقعا بخش های بدن را نمایش می دهند. بسیاری از آن ها به افراد مشهور تعلق دارند و معمولا داستان های عجیب و غریبی پشتشان است.

مغز آلبرت انیشتین

بخشی از مغز انیشتین در حال حاضر در موزه ماتر در فیلادلفیا نگهداری می گردد. انیشتین هرگز نمی خواست مغزش را در موزه نگه دارند. در واقع او درخواست کرد بعد از مرگش جسدش را بسوزانند تا مکتب فکری جدیدی حول او ایجاد نگردد. اما بعد از مرگ انیشتین در 18 آوریل 1955، آسیب شناسی به نام توماس هاروی مغز و چشم های این فیزیکدان را برداشت یا به عبارت بهتر دزدید.

بعد ها خانواده انیشتین اجازه دادند هاروی مغز را نگه دارد به شرطی که فقط برای اهداف علمی استفاده کند. هاروی با یاری مارتا کلر مغز انیشتین را به هزار قسمت تقسیم کرد و آن ها را روی اسلایدهای شیشه ای گذاشت و برای چند پاتولوژیست فرستاد. دکتر ویلیام اریک از بیمارستان عمومی فیلادلفیا 46 اسلاید را دریافت کرد. بعد از مرگ اریک همسرش آن ها را به دکتر آلن استینبرگ داد و او هم آن ها را به دکتر لوسی رورک آدامز داد؛ و دکتر آدامز بود که این اسلاید ها را به موزه اهدا کرد. نزدیک به 350 اسلاید هم در موزه ملی پزشکی و سلامت در مریلند قرار دارند.

مغز انیشتین تنها یکی از بسیاری از اعضای بدن است که در موزه ماتر نگه داری می گردد. آن ها کبد های به هم چسبیده چانگ و انگ بانکر (اولین دوقلو های به هم چسبیده)، جسد زن فیلادلفیایی به نام بانوی صابونی (به دلیل غلظت مومی بقایایش)، و یک روده بزرگ 2.7 متری با 18 کیلوگرم مدفوع. جای تعجب نیست که معمولا از بازدیدنمایندگان موزه خواسته می گردد قبل از بازدید چیزی نخورند.

سر جرمی بنتام (Jeremy Bentham)

جرمی بنتام فیلسوف عجیبی بود که از سال 1748 تا 1832 زندگی کرد. وقتی می گوییم عجیب، منظورمان این است که مثلا گربه اش را جناب آقای جان لانگبورن می نامید. همچنین بنتام وصیت کرد جسدش را بعد از مرگ حفظ نمایند تا بتواند در مهمانی های دوستانش شرکت کند.

به درخواست بنتام، جسدش بعد از مرگ حفظ و در موزه کالج لندن به نمایش گذاشته شد. اما سر واقعی او از بدنش جدا شد و با یک مدل مومی جایگزین شد. درست است که بنتام عجیب و غریب بود، اما نه به این اندازه که بخواهد سرش را از بدنش جدا نمایند. سر او به دلیل اشتباه در مومیایی کردن جدا شد. بنتام وصیت نموده بود که سرش را به روش مردم مائوری نیوزیلند مومیایی نمایند. اما دوستش دکتر ساوتوود اسمیت، با این روش آشنا نبود و سرش به شکل وحشتناکی درآمد و ناگزیر جدا شد. سر او هم در موزه نمایش داده می شد، اما بعد از اینکه توسط دانشجویان دانشگاه حریف دزدیده شد، در انبار نگه داری می گردد.

انگشتان و دندان گالیلئو گالیله

ستاره شناس مشهور، گالیله، در سال 1642 درگذشت. در سال 1737 جسد او به یک مقبره جدید در مقابل میکلانژ در فلورانس منتقل شد، آنجا بود که تعدادی از هواداران گالیله فرصت دزدیدن سه تا از انگشتان دستش، یک دندان و یک مهره او را پیدا کردند. یکی از انگشتان او در نهایت به موزه دانشگاه علوم در فلورانس، ایتالیا رسید. انگشتان باقی مانده (یک شست و یک انگشت وسط) و یک دندان به طور خصوصی توسط یک خانواده نگهداری می شدند تا اینکه موزه تاریخ علم، انگشتان و دندان را به دست آورد و اکنون در کنار انگشت سوم نگهداری می نماید. همچنین نام موزه به موزه گالیله تغییر کرد.

سر آنتونیو اسکارپا

آنتونیو اسکارپا ستاره شناس و عصب شناس ایتالیایی بود که در 31 اکتبر 1832 درگذشت. او قبل از مرگش در دانشگاه پاویا کار می کرد و در آنجا بیشتر از دوستانش دشمن پیدا کرد. کالبدشکافی اسکارپا توسط کارلو بولچین، دستیار سابق او انجام شد که سر، شست و انگشت اشاره و مجاری ادراری او را جدا کرد. هیچکس نمی داند دلیل واقعی این کار چه بوده است. بعضی می گویند بولچین با این کار اعضای بدن او را برای نسل های آینده حفظ کرد. اما باتوجه به بی رحمی اسکارپا، شاید برای انتقام از رئیس سابقش این کار را نموده باشد. به جز سر، بخش هایی از اسکارپا در یک موزه ایتالیایی نگهداری می شد. سر آناتومیست سال ها بعد پیدا شد و در موزه دانشگاه پاویا به نمایش درآمد. این موزه مالک سایر بخش های اسکارپا نیز هست، اما تصمیم گرفته آن ها را در انبار نگه دارد.

مغز چارلز بابیج

چارلز بابیج ماشین حساب های امروزی را اختراع کرد و با لقب پدر کامپیوتر شناخته می گردد. امروزه نیمی از مغز او در موزه علم لندن و نیمی دیگر در موزه هانترین در کالج سلطنتی جراحان در لندن نگهداری می گردد. برخلاف انیشتین، بابیج واقعا می خواست مغزش جایی خارج از جمجمه اش نگهداری گردد. چارلز قبل از اینکه در سال 1871 بمیرد، نامه ای به پسرش هنری نوشت و در آن با جزئیات درباره مغزش وصیت کرد. چارلز شرح داد که هیچ تردیدی ندارد که می خواهد بعد از مرگش مغزش خارج و حفظ شده و برای ترویج علم و پیشرفت دانش و رفاه بشر استفاده گردد.

جمجمه مکواوا

مکواوا به خاطر مقاومت شدیدش دربرابر تهاجم آلمان و استعمار زمین های قبیله ای هه در تانزانیای امروز شناخته می گردد. او در سال 1893 علیه آلمان شورش کرد و حتی یک مقام بلندپایه آلمانی را در جنگ کشت. در نهایت آلمان روستا ها و قلعه های زمین های قبیله ای هه هه را تصرف کرد. اما هنوز نتوانسته بود مکواوا را دستگیر کند. بعد از اینکه سربازان آلمانی مکواوا را در سال 1898 محاصره کردند، او با شلیک گلوله به سرش، خودش را کشت. اما آلمانی ها دست از سر او برنداشتند، جمجمه اش را جدا کردند و به برلین فرستادند.

در جنگ جهانی اول، هه هه در کنار بریتانیا علیه آلمان جنگید. همان طور که می دانید، بریتانیا در جنگ پیروز شد و برای قدردانی از کوشش های هه هه دستور داد که آلمان جمجمه مکواوا را به هه هه بازگرداند. اما آلمانی ها جمجمه را پس ندادند. بعد از جنگ جهانی دوم، ادوارد توئینینگ برای پس دریافت جمجمه کوشش کرد و رد آن را در موزه برمن در آلمان پیدا کرد. در آنجا 2000 جمجمه وجود داشت که 84 عدد از آن ها متعلق به تانزانیا بودند. تنها یکی از آن ها با گلوله سوراخ شده بود. این جمجمه اکنون در موزه یادبود مکواوا در تانزانیا نگهداری می گردد.

منبع: listverse